Nutri-Bay @ XTERRA MAUI ambassadeurs - raceverhalen en foto's Yannick Antoine: M40-44 vice-wereldkampioen

De wens om hier terug te komen om deel te nemen aan de Xterra Wereldkampioenschappen voor mijn laatste jaar in de M40-categorie was groot. De Toussaint-feestdagen die na de race vielen, waren de gelegenheid om een ​​gezinsuitje over te doen. Allereerst moest je je kwalificeren.
Xterra Griekenland, eerste mogelijkheid, ik rijd lek en moet stoppen na slechts 7 km mountainbiken. Een gemiste kans...
Xterra België. Ik laat niets aan het toeval over, ik bereid me voor op deze race door de parcoursen te gaan identificeren en door Ironman-sessies te integreren (Klagenfurt valt 3 weken later). Tweede in 2016, ik hoop net zo goed, zo niet beter. Ik eindig opnieuw als tweede en als ik van het podium afkom, weet ik dat de kwalificatie behaald is.
Ironman Klagenfurt (Oostenrijk): Ik ga daarheen om mijn Ironman-tijd te verbeteren, niet voor een slot. In het najaar wordt een profwissel verwacht en dat zou moeilijk te combineren zijn met training en een lang verblijf in de Stille Oceaan voor twee races. Maar in de euforie van een goede race (9u19) waar ik 5e M40 rangschik, Michèle vertelt me ​​om de kwalificatie voor Kona te nemen. Ik ben dan van plan om tussen de twee races naar België terug te keren om een ​​week te werken en mijn startdatum in de nieuwe baan te vervroegen naar 15/09 (dus een maand voor Kona) door mezelf voor te houden dat de laatste weken voor de start moeilijk te combineren (gezin, nieuwe baan, opleiding), en de prestaties in de twee races zijn waarschijnlijk willekeurig. Verificatie gedaan met mijn nieuwe werkgever, het is speelbaar. Laten we gaan, ik doe het dubbele, meer voor de uitdaging die dit vertegenwoordigt dan om naar iets specifieks te streven in termen van rangschikking of tijd.

Zaterdag 14/10 - Ironman Kona. Ik ga niet terug naar de race, het was veel te lang (deze post is al lang genoeg ????). Zeker, mijn training na 15/09 was met 40-50% verminderd in vergelijking met een gebruikelijke training voor een Ironman, maar ik heb het gevoel dat ik frisser ben. Ik heb hier niets meer te bewijzen, dus besluit ik "risico's" te nemen: risico's nemen om te proberen het beter te doen, terwijl ik ook accepteer om het minder goed te doen. De rest weten we 😜. Ook al zijn de slechte prestaties significant, ik ben niet op zoek naar een excuus en ik had een nieuwe ervaring op Ironman, met nieuwe "sensaties". Ik kom half teleurgesteld thuis, maar de optimist in mij is half tevreden om klaar te zijn. Maui begint hier...

Zondag 15/10: herstel met de dolfijnen 😳🐬. Fiets inpakken, prijsuitreiking en ik vlieg dezelfde avond terug.

Maandag-dinsdag: retourvlucht met een korte omweg naar Los Angeles en Universal Studios 😎

Woensdagochtend ben ik aan het werk ????. Het herstel is... correct. Vermoeidheid van de reis (ik heb het midden in de middag moeilijk) maar ik heb een groot deel van de race in Kona gedaan met uithoudingsvermogen en de spierbreuk na uitdroging, de marathon en de krampen zijn er, maar uiteindelijk is de algehele vermoeidheid minder dan erna een Ironman in "racemodus". Een paar hele korte en lichte sessies, en een goed mountainbike-uitje op zaterdag gevolgd door een trail-uitje met Geoffray et Stephane Zondag stelt me ​​gerust. Toegegeven, het is niet de ideale voorbereiding, maar ik ben in staat om door de hobbels heen te komen en de intensiteit te verhogen...

Maandag-dinsdag: werk, ik heb de jetlag verteerd. Voorbereiding van de andere fiets, bagage etc.

Woensdag, daar gaan we weer! 3 vliegtuigen en weer 12 uur later komen we woensdagavond aan in Maui.

Donderdag: MTB-route verkennen na wat mechaniek (de lockout-kabel was beschadigd tijdens de rit). Alleen het onderste deel van het parcours is open (eerste 5 en laatste 7 km), het bovenste deel is te modderig (zelfs meer dan vorig jaar). Het stoort me omdat we op D-3 zijn en het onmogelijk zal zijn om alleen het bovenste deel te doen, laat staan ​​het hele parcours opnieuw te doen op D-2 of D-1, het zou te vermoeiend zijn. De heuvels zijn te steil om koel te rijden en nu moet je op krachten komen voor de run.

Vrijdag-zaterdag: stranden, test van de golven (ze zijn gewoon gigantisch dit jaar!!!) en laatste release. De xterraplanet-site rangschikt mij onder de 5-6 favorieten in mijn categorie (van de 85, waarbij de leeftijdsgroep 40-44 het meest vertegenwoordigd is), en dus ook de Luxemburgse pers ????. Beetje druk, maar ik zou liegen als ik niet ook dacht dat het podium en misschien zelfs de overwinning mogelijk is, althans op papier, maar een race, en vooral een Xterra, is geen race op papier!

Zondag 28/10: Racedag. Ontbijt pasta en ham om 6 uur (niet gewend maar ik heb mijn Gatosport de dag ervoor weer verknoeid... geen commentaar 🤐????).

Hier zijn we! Het circuit is opgedroogd, de golven zijn zwakker, de race zal totaal anders zijn dan vorig jaar, dat is zeker! Is het in mijn voordeel? Geen idee... Ik denk nog steeds dat mijn ranking van 2016 ook te danken is aan goed beheer van de moeilijkheidsgraad en de ongebruikelijke lengte van het evenement. Je moest sterk en resistent zijn, duwen, de fiets regelmatig schoonmaken en technische problemen en vallen vermijden, en dat is me gelukt. Dit jaar zal het nodig zijn om snel te zijn.

Zwemstart: voor een keer plaats ik me binnen, zo kort mogelijk! Ik zeg tegen mezelf dat er een gevecht zal zijn, maar we moeten het proberen
lijkt mij dat het gros van het 40-49 jarige peloton (mijn startgolf) meer aan de buitenkant zit. Ik vertrek goed, snel, onder de grote golven door, dan zijn de gevoelens goed. Ik zit in een roedel, niet oppakken zoals soms. Australisch uitje, tweede lus, dan ga ik uit in ongeveer 25 ', 4' beter dan vorig jaar en David kondigt me aan als 16e in mijn categorie. Met de start in golven sta ik op de 209e plaats, maar er zijn eigenlijk al 350-400 lopers uit het water (met degenen die 3' eerder vertrokken) en die mij voor zullen zijn op de baan ☹️.

Laten we gaan mountainbiken. Zelfde strategie als in 2016: hard pushen om het grootste deel van de val over de eerste 12 km op te vangen door zoveel mogelijk op te klimmen in het peloton. Vorig jaar was het soms "voldoende" om de fiets te passeren waar anderen liepen, maar dit jaar rijdt iedereen en dus... loopt het vast. Je moet constant inhalen wanneer je moet inhalen en de extra inspanning omdat je snel moet passeren voor de volgende vernauwing of technische passage. Soms blijf ik achter een kleine wachtende groep zonder dat ik kan inhalen en dat is frustrerend. De benen reageren, maar ik ben minder "edgy" dan vorig jaar, dat voel ik. Aangekomen op het bovenste gedeelte van het circuit dat ik niet zag, maakte ik een paar kleine foutjes: te veel remmen, verkeerde keuze van het traject. Ik herinner me de route, maar die vertelt me ​​niet van tevoren waar ik het wiel moet zetten. Ik verspil wat tijd. Er wordt een cross-over opgezet met een paar renners in mijn categorie, maar ik slaag erin om de overhand te krijgen en elke keer een gat te vergroten. De laatste 5 km wordt autorijden weer essentieel. Het gaat goed behalve de beginnende krampen in de adductoren en hamstrings. Ik moet 2 lopers uit mijn categorie op me laten terugkomen en me in de laatste haarspeldbochten inhalen voordat ik terugkeer naar het park. De mountainbike ging snel voorbij en ik had veel plezier, maar ik weet dat mijn ranking slechter is dan vorig jaar (ik was in 3 al 2016e na de mountainbike).

Inderdaad, Michèle en David bevestigen dat ik 6e ben vanaf het begin van het parcours, ook al zijn er 3-4 lopers binnen ongeveer 2 '. Op dit moment geloof ik er niet echt meer in, ik zeg tegen mezelf dat ik kan proberen een top10 te behouden, mogelijk voor een top5 gaan als het vooraan kraakt. Ik word ingehaald door 2-3 lopers. Ik heb houten benen, beginnende krampen en ik moet 350 hoogtemeters overwinnen (het equivalent van de Tintigny-route ????) op de eerste 4,5 km... Ik nam een ​​handfles om te rennen omdat ik weet dat het warm zal zijn en de verfrissingen langzaam zullen aankomen. Hierdoor kan ik vaak hydrateren. Ik maak gebruik van de zeldzame en korte vlakke of dalende delen om een ​​correcte pas te vinden. Na 2km passeer ik weer wat jongens, de benen komen weer een beetje terug. Niemand in mijn klas... Ik blijf tot het uiterste gaan van wat mijn spieren toelaten. Km 3, km 4 nog steeds niemand... eindelijk bij de top pik ik een Mexicaan op die me aan het einde van de fiets inhaalde. Ik sta in de top 5 en het circuit wordt weer gunstig met meer glooiende stukken waar ik met een beetje herstelde benen kan herstarten. Op de volgende 2 km passeer ik er 4, 3 en dan de tweede (volgens mijn berekeningen). Ik beheers nu de krampen, maar in het deel dat mijn voorkeur heeft: lange technische afdalingen, bochten, verhogingen, bomen springen, stroom, enz. Ik heb een 25-30-jarige achter me die me niet loslaat en me "duwt". Ik weet niet waar de eerste in mijn categorie is, waarschijnlijk ver weg, maar ik blijf rijders uit andere categorieën pushen en opvoeren om een ​​mogelijke comeback te voorkomen. Uiteindelijk zal ik de eerste niet meer zien en niemand komt terug, maar ik finish de race met alles gegeven te hebben! Laatste meters op het strand en dan in het gras, David, Florence, michele, Maëlle et Julian zijn er om mij te steunen. Ze geloofden het ook niet toen ze me het pad op zagen gaan, maar gelukkig voor mij heb ik het tot het einde geprobeerd zonder op te geven en het loonde.
De eerste zet me 9 'op een mountainbike. Hij is de Braziliaanse Cross Country en Marathon Mountain Bike Champion en was buiten bereik, zelfs als ik hem 3 'terug op het parcours bracht.
Hiermee wordt het triatlonseizoen positief afgesloten. Voor de goede orde, ik ben 10e (van de 30) in het Kona-Maui dubbele klassement en 1e (van... 2 ????) in mijn categorie. Ik heb de beste tijd in Maui dan de eerste twee van de dubbele die rond 9 uur in Kona was.

Bedankt allemaal voor de aanmoedigingen ervoor, de follow-up tijdens en de gefeliciteerd na de wedstrijd. Speciale dank aan mijn ter plaatse aanwezige familie, ik zeg tegen mezelf dat het ook in het succes van dit tweede deel moet hebben gespeeld.
Tot heel binnenkort op een wedstrijd, om een ​​training, een stage of... een Rulles te delen. Mahalo!