Omgekeerde periodisering: een interessante benadering van vooruitgang in de winter, door Karoly Spy

Deze trainingstool kan de coach helpen om de training te richten op de meest voordelige en effectieve benadering om de prestaties van een duursporter te verbeteren. 

Deze hiërarchie van behoeften aan duurtraining rangschikt de acht fundamentele trainingspraktijken in volgorde van impact die is bewezen door wetenschappelijke studies.

Laten we een kleine rondleiding door deze hiërarchie maken : 

1. De belangrijkste basis van training zou zijn om een ​​hoog trainingsvolume te bereiken. Voor Seiler is de meest gunstige benadering om de uithoudingsprestaties te verbeteren, veel training met lage intensiteit te doen. Dat zou dus betekenen dat de "basisperiode" bij lage intensiteit een belangrijke basis is. ? Ja en nee, want we mogen het HIT-werk, dat de tweede basis van de piramide vormt, niet verwaarlozen.
2. Werk met hoge intensiteit is de 2e basis van de piramide. Inderdaad, de combinatie van werk met lage en hoge intensiteit kan specifieke metabolische aanpassingen maximaliseren om het uithoudingsvermogen te verbeteren.
3. Het beheren van de wekelijkse trainingsintensiteitsverdeling (EID) wordt als belangrijk beschouwd. Afhankelijk van de gebruikte aanpak, moet 60 tot 80% van uw training worden besteed aan het werken met lage intensiteit en 15 tot 40% aan gemiddelde tot hoge intensiteit. 
4. Trainingsperioden bestaat uit het opdelen van een sportseizoen in meerdere trainingsperioden. De effecten van deze aanpak zouden waarschijnlijk worden overschat. Er is niet slechts één benadering om te gebruiken (traditionele periodisering), maar verschillende periodiseringsbenaderingen kunnen net zo effectief zijn. Het belangrijkste is om de eentonigheid van het trainen voor sporters te verminderen en blessures zoveel mogelijk te voorkomen.
5. Micro-periosatie zoals het gebruik van een cyclus van 3 weken training + 1 week herstel:  ​ Wees voorzichtig, dit zal een mythe doorbreken! Het geven van 1 week herstel per 3 of 4 weken heeft slechts een zeer bescheiden effect op het verbeteren van de uithoudingsprestaties. De sleutel is om de dagelijkse trainingsbelasting te beheersen door de balans van het autonome zenuwstelsel (ANS) te bewaken om een ​​positieve reactie op training (progressie) te verkrijgen en de fasen van negatieve reacties te verminderen (vermoeidheid, ANS-onbalans ...).
6. Onder de marginale winsten kunnen we het gebruik van trainingsstrategieën noemen (training in hypoxie, voedingsmanipulatie of training in hitte) die het mogelijk maakt om de aanpassing van het lichaam aan trainingsstress te versterken en de prestaties te verbeteren. 
7. Regelmatige training met een specifiek wedstrijdtempo verbetert de prestaties van het lichaam om zo efficiënt mogelijk op het doel te kunnen worden gericht.
8. Als de training goed wordt uitgevoerd, verandert het fitnessniveau van een atleet niet dramatisch in de laatste 2 weken voor een doel. Aan de andere kant kan een te hoge trainingsbelasting voor een belangrijk doel een negatief effect hebben op de prestaties. Slijpen is daarom de kunst om de training enigszins aan te passen in termen van volume en intensiteit om de atleet in de beste fysiologische omstandigheden te plaatsen die hem in staat zullen stellen zijn prestaties met 1 tot 3% te verbeteren voor een doel.